Deze keer weer een vlog. In deze video vertel ik over het belang van het geven van ruimte aan jouw hond. De mogelijkheid dat jouw hond ook even helemaal zelfstandig op pad kan.
Uiteraard doe je dit alleen in een omgeving waar het veilig is om jouw hond die ruimte te geven. En is het ook afhankelijk van jouw hond, ook dit bespreek ik in de vlog
Veel mensen vinden het spannend als hun hond wat verder weg of zelfs uit het zicht gaat of langer wegblijft. Maar als jullie band goed is, en jouw hond niet bv. uit angst op de vlucht kan slaan, dan zal hij echt weer bij je terugkomen. Het gaat hier om het krijgen van vertrouwen in jouw hond. Soms is hier ook een persoonlijk proces voor nodig om hierin te groeien. In deze video vertel ik alvast wat belangrijke dingen waar je op moet letten wanneer je jouw hond deze ruimte geeft.
Vind je dat deze vlog ook interessant is voor andere hondeneigenaren? Deel het dan s.v.p. via de onderstaande social media knoppen.
Ook ben ik benieuwd naar jouw ervaringen. Geef jij jouw hond ruimte en hoe doe jij dat? Of vind je het nog (te) spannend?
Deel hieronder (liefst met een Gravatar) in het reactieveld jouw ervaringen en lees en reageer op die van anderen, zo kunnen we ook weer van elkaar leren.
Graag tot de volgende keer!
🙏
NB. Als je het leuk vindt om op de hoogte gesteld te worden als er een nieuwe vlog is, abonneer je dan op mijn YouTube kanaal. Vind je een video leuk, klik dan op 👍 onder de video. Zo inspireer je mij ook weer om deze vlog’s te blijven maken.
Hoi Angelique,
Even meegelezen met de blog en reacties. Nuttige info, dank! Ik heb een Weimaraner teefje van 1,5 jaar genaamd Oelie. Een pittige dame met veel energie met wie ik veel avonturen aanga in de vorm van trainen, lange wandelingen maar ook terrasjes en eettentjes zijn onderdeel van dagelijkse uitjes. Gemiddeld ben ik 2 uur per dag met haar buiten. Dit gaat over het algemeen heel goed. Het is een echte werkhond. En behalve onderstaande gaat het super binnen en buiten.
Nu heb ik sinds een maand of 2 meerdere malen meegemaakt, vandaag ook weer, dat ze flink uitviel naar andere honden. 2 x greep ze een hond die even gedag kwam zeggen en snuffelen, terwijl ik op het bankje in het bos zat en Oelie ook aan het rondsnuffelen was, en een paar keer ging zij recht op een hond af vanaf een meter of 15 en gaf meteen een flinke snauw. Hier ben ik uiteraard flink van geschrokken.
Ik wil natuurlijk niks liever dan ontspannen met haar loslopen. Meestal gaat het gewoon goed, vooral tijdens het passeren in de loop is er nooit een probleem geweest. Het zijn echt de momenten dat we even stilzitten op 1 plek. Na de eerste keer heb ik geprobeerd het beter in te schatten maar ik heb echt het gevoel dat het ineens uit het niets is, wat het extra lastig maakt.
Nu is zij toen ze een half jaar oud was een keer gegrepen door een hond die uit een deuropening kwam rennen en haar meteen naar de keel greep, maar ik heb daarna geen onzekerheid of angst bij haar gevoelt. Zou dit incident er mee te maken kunnen hebben? Ik zie wel dat ze het spannend vind (borstelen en kwispelen) wanneer er 1 of meerdere honden op haar afkomen. Het gaat bij het hondenpension / dagopvang waar zij nu en dan verblijft overigens wel gewoon goed…..
Vast moeilijk om hier advies over te geven omdat je het gedrag op het moment zelf niet ziet. Maar toch hoor ik graag of jij hier adviezen voor hebt.
Groet Jente
Via deze weg kan ik daar inderdaad geen oplossende adviezen over geven Jente. Hij bouwt in ieder geval spanning op, dus in die richting moet je zoeken. Je kunt als je hiermee aan de slag wilt individuele begeleiding doen (zie menu coaching), dan kan ik onderzoeken wat de oorzaak is en hoe je hem hierin kunt begeleiden, zodat er weer ontspanning ontstaat. De online cursus How2Talk2Dogs geeft ook heel veel informatie en zal ook zeer behulpzaam voor je zijn, zodat je er zelf mee aan de slag kunt.
Mijn drie honden zijn vrijwel altijd los in het bos en weinig in het zicht. Ze lopen door de bospercelen terwijl ik op het pad blijf. Ze komen zich om de zoveel tijd even melden om dan weer het bosperceel in te verdwijnen Ze weten echter exact waar ik ben. De jongste hond weet precies wanneer we weer dichter bij huis komen en omdat ze dan nog niet klaar is met alles onderzoeken komt ze dus niet altijd aan de riem mee het bos uit. Ze weet perfect de weg naar huis te vinden en is dikwijls eerder thuis dan ik dat ben of ze komt er meteen aan rennen als ik net de deur heb dichtgedaan. Soms moet ik even terug om haar op te gaan halen dan heeft ze echt wat langer werk nodig. Het is maar goed dat ik vlakbij het bos woon en de straat waar ze langs moet er geen verkeer is. Heel veel mensen zeggen altijd ben je je hondenlijnen aan het uitlaten. Ach ik ben het gewend en ik heb vertrouwen genoeg dat mijn honden wat verder weg zijn van me. Het zijn alle drie honden uit het buitenland en die zijn nu eenmaal het zwerven een beetje gewend.
Ruimte is voor ons ook het thema. Mijn herplaatsherder loopt zolang ik haar heb (ruim half jaar) aan een lange lijn. Ze is moeilijk benaderbaar in 1e instantie en kan – als de gelegenheid er voor is – daarna omslaan is zeer sociaal. Ik zie haar niet als onzeker en wel bang voor bepaalde prikkels. Ze heeft mij over een hobbel van ongeduld, controle en op mijn hoede zijn geholpen. Het is inderdaad een beweging van twee kanten af. Als een elastiekje. Het één heeft invloed op het ander. We raken steeds meer ontspannen en stellen actie uit tot het echt nodig is. Stapje voor stapje. Blaffen wordt langzaamaan minder en korter. Dit ontstaat pas na veel veilige afstand houden en belonen. Het wordt spelen met de omgeving. Dat is leuker dan corrigeren. We beginnen nu met laten vieren aan de lijn. En veilige bewegingsruimte en keuze geven. Grappige is dat meer mensen dan contact willen zoeken omdat het er zo zen uitziet. En ik durf haar niet zomaar te laten gaan. Meestal wordt het dan een praatje, beetje scharrelen en neuzen en dat is al heel mooi! Kort houden en ervan genieten. Een probleemhond maakt dat je met elkaar aan de slag moet. Een goed klik met je hond doet overigens wel wonderen!
Mooi Marijke! Uit jouw verhaal blijkt hoe zeer je met haar verbonden bent. Ook mooi dat je het onderscheid kunt maken tussen algehele onzekerheid en bang voor bepaalde prikkels en hier rekening mee houdt. Fijn dat zij ook als een leermeester voor jou is :-). Geniet samen!!
Haha ja probleemhond ontmoet probleemmens 😉 We helpen elkaar!
👍 🐾 ❤️ 👣
Ik vind het zo leuk om jou te volgen en te beluisteren. Dank !
😀 🙏
Hoi Angelique,
Als er geen wild en geen katten in de buurt zijn, dan laat ik mijn Oud Duitse herdershond Diego lekker los lopen. Ik heb een hele goede relatie met hem en wij geven elkaar de ruimte. Hij voelt zich ook overal hartstikke veilig en op zijn gemak bij mij. Alleen als hij een konijn ziet of een kat, dan explodeert zijn brein. Vorige week ging het zelfs zo ver dat hij na 10 minuten volledig uitgeput uit de bossen kwam ná een intensieve jacht. Ik wil hem graag begeleiden om dat instinct of die prikkel onder controle te krijgen. Ik zou niet weten hoe. Heb jij een goede strategie voor mij? Ik heb hem nu steeds in de buurt van katten en wild aan een lange 10 meter lijn.
Dank voor je reactie Heins. Je beschrijft een veel gehoorde situatie en bijbehorende vraag: “ik wil hem graag begeleiden om dat instinct of die prikkel onder controle te krijgen.”
Wanneer we onszelf dit afvragen “hoe krijg ik dit instinct onder controle”, zou ik zeggen “moet je instinct onder controle willen krijgen?”, “Kan dat überhaupt?” “En als we dat gaan (proberen te) trainen, wat doen we dan feitelijk met onze honden en hoe ethisch is dat?”
Ik kijk altijd of het werkelijk instinct is of dat het te maken heeft met een verhoogd stress-level, wat ook heel vaak het geval is. Als er sprake is van dit tweede, dan is het zaak daaraan te werken door stressreductie. Als het echt instinct is, dan kun je jezelf afvragen, hoe erg is het als hij af en toe zijn instinct volgt / mag volgen in situaties die geoorloofd zijn? Of liever gezegd: “Hoe fijn is dat voor jouw hond!”
En zoals jij ook aangeeft kun je ook omgevingen opzoeken waar geen wild en katten zijn, waardoor jouw hond gewoon los kan lopen.
Beste Angelique,
Na heel wat obstakels tijdens het socialiseren hebben we vertrouwen in elkaar. En met we bedoel ik mezelf en mijn 3 jarige zwitserse witte herder reu Kansas. Ik geniet ervan als hij lekker los de boel aan het verkennen is in bijvoorbeeld een bos of wanneer hij on leash netjes naast loopt en hij aanvoelt wat ik van hem verwacht. Ik heb wel het idee dat ik hem voldoende ruimte geef ‘hond’ te zijn en daardoor in zijn behoefte voorzie zowel fysiek als mentaal. Jagen ben ik geen voorstander van. Althans niet op zijn eigen initiatief. Ik lees altijd graag alles wat met honden te maken heeft en sta open voor nieuwe dingen.
Met vriendelijke groet,
Conny
Leuk Conny, dank voor het delen van je ervaring. Het groeien van vertrouwen heeft ook tijd nodig. Mooi ook dat je benoemt dat je in de eerste periode heel wat obstakels hebt ervaren. Dit hoor ik ook vaak, terwijl die “obstakels” waarschijnlijk juist de dingen zijn geweest waarmee er vertrouwen heeft kunnen groeien. Jij bent er nu doorheen, maar als mensen nog midden in het ervaren van obstakels zitten, stel ik altijd de vraag:”Hoe zou het zijn als je dit niet als obstakel ervaart, maar als een mogelijkheid om te kijken hoe je hier vertrouwen van of naar je hond kunt ontwikkelen?”